Taksim'e gideli uzun seneler olmamasına rağmen gidince kopamıyorum ancak hep aynı yere gidiyorum. Sanki biraz sıkıcı o da. Bir sanat öğrettiler bana hep oradayım. Artık biri elini masaya vurup yeter kübra demeli gibime geliyor...Gelelim ikinci meseleye bugün anladım ki işteki insanlar güler yüzlü olabiliyormuş son 15 gündür ciddi anlamda sinirlenmiyorum ne harika.. Bu sayede hamburger yerken ki mutluluğum ikiye katlanıyor. Gerçi hamburgeri de bırakmalıyım ama ne yapalım tüketim gücüne göre kilo almayınca çok keyifli oluyor :)
Bugün bütün konuları birbirine katacağım kendime söz verdim çünkü hala blog nedir anlamadım, anlamaya anlamaya daha ne kadar yazacağım, bakalım. ya da yeter bu kadar, sabah 6da kalkacağım için üzülmeye başlayayım
Bir şarkı ile bu yazıyı sonlandırmak isterim Athena'dan bulamadım..
